แอนดรู เมอร์เรย์ เขียน วัลลภา อรุโรทยานนท์ แปล

ปกติหลักคำสอนของคริสเตียน มักจะยกเรื่องมนุษย์เป็นคนบาปขึ้นเป็นเรื่องสำคัญก่อนเรื่องอื่นใดเสมอ
บางคนก็เลยเถิดไปไกลจนสรุปว่า เราต้องทำบาปเสมอจึงจะรักษาความถ่อมใจไว้ได้
หรือบางคิดว่า การประฯามตนเองแรงๆ นั้นจะเป็นเคล็ดลับของความถ่อมใจ
และชีวิตคริสเตียนต้องทุกข์ทรมานกับความสูญเสีย เพราะเรามิได้รับการสอนอย่างถูกต้องชัดเจนว่า 
ไม่มีอะไรเลยที่เป็นพระพรงดงามและเป็นธรรมชาติ ได้เท่ากับการละตัวเองเป็นที่ว่าง 
เพื่อให้พระเจ้าทรงเป็นทุกสิ่งในเราได้ เราขาดความเข้าใจอย่างถูกต้อง ไม่ใช่ความบาปที่ทำให้เรา
ต้องถ่อมใจลง แต่เป็นเพราะพระคุณพระเจ้าต่างหาก เมื่อจิตวิญญาณที่สำนึกถึงความบาป
ยอมให้พระเจ้าผู้ทรงสง่าราศีอันอัศจรรย์ขององค์พระผู้สร้าง พระเจ้าผู้ทรงไถ่เป็นผู้ครอบครองชีวิต
เมื่อถึงจุดนั้น เราก็จะสำนึกถึงความตำ่ต้อยที่สุดของตนเองจำเพาะพระองค์ 
และนี่คือความหมาย ของความถ่อมใจที่ถูกต้อง